Aktualności

Nauczycielskie pensum, czyli czas spędzony przy tablicy, ma zostać wydłużony o dwie godziny z 18 do 20 godzin lekcyjnych tygodniowo. Uczący protestują, a Pan dolewa oliwy do ognia, pisząc na forum prowadzonej przez siebie grupy: “Biedne te . Martwią się, że będą pracować więcej o dwie godziny LEKCYJNE. Strasznie się przemęczą”. Uważa Pan, że nauczyciele pracują za mało?

W szkole uczę od niespełna trzech lat, a fakt, że zostałem nauczycielem jest dla mnie swoistym odkryciem zawodowym. Wcześniej przez 20 lat byłem administratorem sieci informatycznych. Pracowałem 40 godzin tygodniowo, zdarzały się nadgodziny, czasem do późnych godzin wieczornych, miałem 26 dni urlopu w roku. Teraz uczę fizyki i matematyki, jestem też wychowawcą klasy. Moje pensum wynosi 25 godzin w tygodniu, bo pracuję w szkole, w której nie obowiązuje Karta nauczyciela tylko kodeks pracy. Do tego dochodzi 5 godzin tygodniowo do dyspozycji dyrektora. Mam też pojedyncze godziny w trzech innych szkołach. Mimo to pracuję mniej niż kiedykolwiek wcześniej.

Liczy się nie tylko to, ile godzin nauczyciel spędza przy tablicy. Do lekcji trzeba się przecież przygotować.

Kiedy słyszę, że nauczyciele w ramach swojego czasu pracy przygotowują się do lekcji, to zastanawiam się, ile w tym jest prawdy. Podam taki przykład: jeśli ktoś jest mechanikiem, który naprawił w swoim życiu tysiące aut, to czy musi się specjalnie przygotowywać do naprawy każdego kolejnego samochodu? Jeśli nauczyciel jest specjalistą w swojej dziedzinie, to nie musi tracić czasu na przygotowania do lekcji.

Są jeszcze sprawdziany i kartkówki, które trzeba ocenić.

Sprawdzenie wszystkich prac uczniów zajmuje mi góra 20 minut. Zgadzam się, że trochę więcej czasu musi na to poświecić polonista, ale te wszystkie czynności w żaden sposób nie przekraczają 40-godzinnego tygodnia pracy. Nauczyciele oczywiście wymyślają różne historie, jak to muszą ciężko pracować po szkole. Żonglują przy tym takimi liczbami, że aż przechodzi ludzkie pojęcie. Mówią o 50, a nawet 60 godzinach tygodniowo.

To ile, Pana zdaniem, pracują nauczyciele?

Jeśli do 18 godzin pensum doliczymy wszystkie rady pedagogiczne, zebrania z rodzicami i inne tego typu czynności, a potem równo podzielimy, to zaręczam, że żaden z nich nie przekroczy 30 godzin zegarowych w tygodniu. W tym momencie każdego nauczyciela, który twierdzi, że pracuje więcej wyzywam na pojedynek. Chętnie spędzę z nim tydzień i przekonam się, jaka jest prawda o jego czasie pracy.

Dlaczego za każdym razem, gdy mowa jest o choćby symbolicznym podniesieniu nauczycielskiego pensum, to wybucha awantura?

Ja to nazywam syndromem górnika. Jeżeli ludzie przyzwyczają się do deputatów, tanich wczasów zakładowych, specjalnych sklepów i czternastych pensji, to trudno się dziwić, że się buntują kiedy jest im to odbierane. Nauczycielom jest po prostu wygodnie w takim systemie. Wielu z nich dorabia korepetycjami lub pracuje w kilku szkołach, a podniesienie pensum mogłoby im to utrudnić. Oczywiście są też tacy, którzy poprzestają na jednym etacie i biadolą, że mało zarabiają, ale są przyzwyczajeni do tego, że w południe kończą pracę.

Uczestniczył Pan w nauczycielskim strajku w 2019 roku?

Na szczęście moja szkoła pracowała w tym czasie normalnie.

Dlaczego “na szczęście”?

Bo musiałbym zostać łamistrajkiem. Nie odszedłbym od tablicy.

Nie popierał Pan postulatów strajkowych?

Nie, ponieważ nie wybrzmiewało w nich na pierwszym miejscu dobro ucznia. Nauczyciele walczyli przede wszystkim o wyższe zarobki, których konsekwencją miała być poprawa jakości ich pracy. Strajkujący twierdzili, że jak będą więcej zarabiać, to będą lepiej uczyć, a to bzdura. Nawet gdyby podniosło się nauczycielom pensje o sto procent, to nic by się w szkole nie zmieniło. Być może rozpocząłby się długofalowy proces pod tytułem “pozytywna selekcja do zawodu”, ale na efekty musielibyśmy poczekać 15-20 lat. Dopóki nauczyciele nie postawią dobra ucznia na pierwszym miejscu, nie będę się przyłączał do tego typu akcji.

Napisał Pan w mediach społecznościowych: “czekam na powrót dzieci do szkół. Dlaczego? Otóż czekam na szok jaki doznają, w jakim SYFIE wcześniej latami musiały uczestniczyć”. Co miał Pan na myśli?

Wyobraźmy sobie, że spędzamy dłuższy czas w dusznym i śmierdzącym pomieszczeniu, ale nie czujemy tego dopóki nie wyjdziemy na zewnątrz, a potem tam nie wrócimy. Tak samo jest ze szkołą. Uczniowie, tkwiąc latami w tym systemie nie dostrzegają tego syfu. Podczas zdalnego nauczania mogli nabrać dystansu. Nie musieli się specjalnie przykładać. Mogli wyłączyć kamerę, ściągać na sprawdzianie, leżeć w łóżku podczas lekcji. Zmiękczyła nam się ta szkoła. Teraz znów będą musieli założyć ciężkie, ocierające stopy kajdany. Pytanie tylko, czy będą chcieli.

Wygląda na to, że nie. Pod petycją z apelem o nieotwieranie szkół przed wakacjami podpisało się ponad 570 tys. osób. Dlaczego uczniowie tak bardzo nie chcą wracać?

Bo już przeczuwają ten syf, z którym się zetkną po powrocie. Oczywiście na sprawę trzeba patrzeć wielowątkowo. Po części kieruje nimi zwykłe lenistwo, niektórzy boją się pandemii i zachorowania na Covid, ale wielu poczuło, że taka zdalna szkoła jest super. Oni są przyzwyczajeni do tego, że czerpią wiedzę z ekranu komputera. Ich świat to youtuberzy, mówiący do nich online. Większy problem mieli w zdalnej szkole nauczyciele, którzy stracili kontrolę nad uczniami i chcąc nie chcąc musieli zaakceptować ich wolność. To dla wielu była gorzka pigułka.

Znany jest Pan z tego, że na początku roku wpisuje swoim uczniom szóstki do dziennika za nic.

To mój bunt przeciwko szkolnemu ocenianiu. W ten sposób mówię moim uczniom, że gardzę ocenami, które są czymś, co psuje im całą przyjemność płynącą z nauki. Ocenianie powoduje strach, a ja nie chcę żeby moi uczniowie się mnie bali lub zniechęcali się do przedmiotu. Według mnie szkoła to nie jest miejsce na lęk dziecka. Lęk paraliżuje. Bez lęku zaś następuje swobodny wzrost. A tylko swobodny wzrost doprowadza do powstania naturalnego piękna. Nie każdy musi kochać fizykę, ale przynajmniej będzie poznawał ten świat bez bólu brzucha i stresu. Stawiam szóstki i próbuję ich zaciekawić przedmiotem. Finalnie może się to okazać skuteczniejsze niż metoda powszechnie stosowana w szkole, czyli “zakuć, zdać, zapomnieć”.

NAUCZYCIELE MAJĄ GŁOS:

Aleksandra Karasiewicz: Z ciekawości policzyłam, ile tak naprawdę poświęcam czasu na pracę i wyszło mi około 60 godzin tygodniowo. W ostatnich miesiącach, w związku z koniecznością przygotowania lekcji zdalnych siedziałam przy komputerze do drugiej, czasem trzeciej w nocy.

Janusz Aftyka: Obliczyłem, że od czasu przejścia na zdalną edukację pracuję ok. 90 godzin w tygodniu. To znacznie więcej, niż w czasie normalnej pracy, na którą zwykle poświęcam 60 godzin w tygodniu, dlatego nie jestem entuzjastą zdalnego nauczania.